راغبـ

حدود 8 سال، چند ماه کمتر است که وبلاگ می نویسم. خدا پدر و مادر معلمی که قلم به دستم داد و نوشتنم آموخت را رحمت کند. اگر چه هر چه گفت را نیاموختم اما حداقل جرات کاغذ سیاه کردن را پیدا کردم.

نه اینکه بخواهم به کسی چیزی بیاموزم، که خودم اول از همه محتاج آموختنم؛ و نه اینکه بنویسم تا بگویم من هم هستم، که در قیاس با جلوه های ربّ جلّ و اعلی به حساب نمی آیم، فقط و فقط از سر تکلیف و اینکه آخرش بگویم من آنچه در توانم بود را گذاشتم، توانم همین بود؛ همین! فقط برای همین.

فلذا تلاش برای دیده شدن، تلاش برای دیده شدن خودم نیست (همان طور که قبل تر اشاره کردم، ان شاء الله همینطور باشد.) پس اگر راهی باشد در کنار فیلم فلان رقاصه ی اجنبی و میک آپ جدید فلان بازیگر جلف و کلیپ های اباطیل، چهار نفر در چهار گوشه ی دنیا دو کلام حرف نصفه و نیمه حساب بشنوند، چرا وسیله نبود و کلمه ردیف نکرد و کم کار کرد؟

از این به بعد به مدد خدا، بیشتر از قبل

از این به بعد در

اینستاگرام

فارغ از هیجانات زمینی، نظیر پرش از ارتفاعات و سرعت بالا و . تجربه ی زندگی که محاسبات آن قرار است بر مبنای محاسبات الهی چیده شود، در بدو اخذ تصمیم هیجاناتی وصف ناشدنی از سمت معبود به عبد سرازیر می شود که در صورت صبر، استقامت و توکل به تدریج تبدیل به اطمینان قلبی خواهد شد.

اَلا اِنَّ اَوْلِیاءَ اللهِ لا خَوفٌ عَلَیْهمْ وَلا هُمْ یَحْزَنونَ»

کاش زودتر برسیم به مقصد.

روزی مادی انسان، فیش حقوقی و اسناد مالکیت قطعی نیست. اینها حساب و کتاب های دنیایی ما است و جنس عطای الهی متفاوت است.

روزی، در واقع بهره آدمی از امکانات مادی است. چه بسا انسانهایی با مانده حساب نزدیک به صفر، اما روزی شان فراتر از شخص مولتی میلیاردر ملاک با کلی نان خور و خدم و حشم.

پ.ن : و روزی بر دوقسم است. قسمی که تو را می یابد و قسمی دیگر که تو باید در پی آن باشی.

دستورالعمل تولید تخم مرغ رسمی (محلی)

محلول پرمنگنات را آماده کرده و می گذاریم یک روز بماند تا رنگ ارغوانی آن قهوه ای شود. تخم مرغ ها را در محلول می گذاریم تا یک ساعت بماند. تعدادی دیگر را یک ساعت و نیم و تعدادی را دوساعت و دوساعت و نیم در محلول می خوابانیم. اینطوری رنگ ها یک دست نشده و می توانیم آنها را به صورت مخلوط بچینیم.

دستورالعمل تولید عسل طبیعی

شکر را یک بار حرارت مستقیم و بار دیگر با حرارت غیر مستقیم و کمی آب تفت می دهیم تا ساکاروز آن شکسته شود. سپس با مقادیر متناسبی آب حرارت می دهیم و به آن چند ماده اعم از اسانس عسل، اسانس گیاهانی نظیر گون، آویشن، کنار و . که در  خیابان ناصر خسرو به راحتی قابل تهیه هستند، اضافه می کنیم. در نهایت مقداری موم در آن میریزیم تا طعم موم هم در آن حس شود. این عسل به قیمت عسل خالص قابل رقابت حتی در بازارهای بین المللی است.

دستورالعمل تولید برنج دودی اعلای ایرانی

مقداری برنج پاکستانی، هندی و اروگوئه (کیلویی 5 تومان) را با نسبت های معین با یکدیگر ترکیب می کنیم. با دو اسانس دود و عطر برنج ترکیب کرده و به قیمت برنج اعلاء (کیلویی 14 تومان) می فروشیم.

دستورالعمل تولید زعفران با کیفیت

مقداری پرچم گیاه گلرنگ (کیلویی 3 تومان) را با اسانس زعفران ترکیب کرده و به قیمت زعفران اعلاء (مثقالی خدا تومان) می فروشیم. 

دستورالعمل تولید شیره ی انگور، خرما و توت :

مقداری ملاس چغندر را که معمولا خوراک دام است و کارخانه های قند به عنوان پسماند می فروشند تهیه و با عصاره گیری از آن و ترکیب اسانس های متناسب با محصول، یک چیزی تولید می کنیم که عمرا کسی به ذهنش خطور کند که چیز دیگری است.

5شنبه 24 آبان ماه 1397

با همه سربازها سر کلاس نشستیم و مربی نداریم. مرخصی آخر هفته نمی دهند تا برویم. در عوض باید وقتمان در پادگان تلف شود. کفری شده ام از وضعیتمان و سروصدای سربازها. به بهانه دستشویی و حال بدم از کلاس پر همهمه خارج می شوم و به سمت سرویس ها می روم. به درب ورودی سرویس ها که می رسم مکث می کنم. نگاه به اطراف و دوردست ها هوایم را بهتر می کند. روی تپه های روبرو چهار درخت بزرگ، تپه ای پوشیده از علف های سبز یک دست، آسمانی آبی با چند لکه تماشایی ابر . بالای تپه در سمت راست ساختمان سفید فرماندهی پادگان.

در ذهنم منطقه روبرویم را که جزو مناطق ممنوعه پادگان است برانداز می کنم. واقعا بعد از این تپه چیست؟ پا در علف های سبز می گذارم و شیارها طی می کنم. ابتدای تپه سبز هستم. طرح لباس سرباز خاکی پلنگی وسط تپه ای مملو از علف های یک رنگ قطعا جزو اصول استتار نیست و از هر نقطه پادگان قابل تشخیص است. نگاهی به عقب و نگاهی به جلو. آرزو دارم بالای این تپه باشم. وجعلنا می خوانم و با پوتین هایی شل راه می افتم. درخت اول می رسم. صدای الله اکبر دسته ای که صف جمع دارد در محوطه می پیچد و تکرار می شود. هر چه بالاتر می روم صدای آنها محوتر می شود. پنجره فرمانده روبرویم است. مجدد نگاهی به عقب می کنم. آدم های پادگان مورچه ای شده اند. همانطور که من به وضوح آنها را نه، آنها واضح تر من را می بینند. سرعتم را بیشتر می کنم. شیار آخر شیاری است که کشیده اند تا سربازی احیانا آن طرح نرود. پایین می روم و بالا می آیم. الان دقیقا در منطقه ممنوعه هستم و به قولی گفتنی آب از سرم گذشته است. سعی می کنم قدم های آخر را بردارم. چیزی به بالای تپه نمانده. لاستیک های موانع را رد می کنم و برای اولین بار بین سربازهای پادگان میدان تیر را می بینم. سیبل ها در فاصله صدمتری هستند. پنجره فرماندهی کوچکتر شده. خاکریز آخر است انگار. پایین و اتاق فرمانده را دوباره می بینم و بلافاصله قدم های آخر را سریع تا انتهای خاکریز بر می دارم.

سر می چرخانم و منظره ای که بیست و چهار روز است آرزوی دیدنش را داشته ام را خوب تماشا می کنم. پشت این تپه جنگلی است انبوه و روستایی کوچک و نزدیک که صدای زنگوله گاوهایش شنیده می شود. ابرهایی در هم تنیده و سبزی چشم نواز طبیعت و نسیم خنک استان مازندران. روبرویم امید و زندگی را به نظاره می نشینم. زندگی که آن سمت دیوار پادگان جریان دارد.

پ.ن : متن فوق را در نیمه ابتدایی 2 ماه دوره آموزشی پادگان المهدی بابل نوشتم. روزهایی که به لحاظ روحی خسته ام کرده بودند. هیجان رفتن به منطقه ممنوعه روزهای بعدی ام را دلنیشن تر کرد و این روایتی است که همان شب از لذت دیدن آن سمت پادگان روی تخت آسایشگاه نوشتم.

پ.ن2: روز به روز زندگی دو ماهه در پادگان که مملو فراز و نشیب هایی متفاوت از سایر سربازان به نظر می آید را نوشته ام و به لطف خدا به مرور در این خراب آباد قرار خواهم داد.

شهادت یک آرزو و رویا نیست. شهادت یک عهد است با معبود و یک رویه برای زندگی کردن در هر لحظه تا زمان پیوستن به قافله ی کربلا.

شهادت برای کسانی که کاهلند آرزویی است بس دور و دراز. اگر رحمت خداوند حدی داشت می شد با اطمینان گفت که کاهلان را به وادی "بل احیاهم" راهی نیست؛ در حالی که خداوند هم رحمان است و هم رحیم.

چند سالی هست کار خیر می کنیم. جهیزیه می دهیم و زندانی آزاد می کنیم. دست افتادگان را می گیریم و ارزاق و پوشاک و لوازم التحریر و غذا به نیازمندان می دهیم. اینقدر این مدت کار خوب کرده ایم که کم مانده نعوذبالله خداوند مستقیم از ما تقدیر به عمل بیاورد! اینقدر دعای خیر پشت سرمان هست که بهشت بر ما واجب است و نسبت به سایر بندگان حق آب و گل داریم !

رضا جوان معلولی بود که بیست و اندی سال داشت. جوانی که از کودکی معلول در در کما به دنیا آمده بود. با خون دل پدرش که سرایدار مدرسه است تا این سن با زندگی نباتی رشد کرده بود. هزینه های زندگی پدرش را از پا انداخته بود. هزینه داروهای خارجی، پوشک، پرستار .

چند وقت پیش حال رضا وخیم شد. چند شبی در بیمارستان خصوصی بستری بود. بیمارستان دولتی پذیرشش نکرد. هزینه ها سرسام آور بود. به زور فرستادنش خانه تا کمتر جلوی دست و پایشان باشد و تختش را بتوانند سکه کنند.

از من تقاضای کمک کردند. خواستند در بیمارستان دولتی بستری ش کنند اما جایی پذیرشش نمی کرد. هیچ جا و هیچ کجا. شاید می توانستم یکی را این وسط گیر بیاورم که سفارشمان را بکند. شاید می توانستم بیشتر تقلا کنم. شاید نه . حتما می توانستم چند روزی پشت در اتاق فلان مسئول بست بنشینم تا لااقل فرجی شود. می توانستم و در بین همه ی ساعت های روز و شبم این شاید و اما ها گم می شد.

امروز خبر رسید رضا تمام کرد. خانواده اش را خلاص کرد و رفت. من را هم همینطور. دیگر لازم نیست گهگاهی به او فکر کنم. رضای بی حرکت روی تخت با دست و پای زخم بستر گرفته، اکنون بی جان و سرد انتظار خانه جدیدش را می کشد.

چند سالی است کار خیر می کنیم. کار خیری که چیزی جز بدبختی برایم ندارد. اگر جهیزیه دادیم دنبال تشکر بودیم. اگر پول جمع کردیم چون مزه کرده بود پول جمع کردن و با پول مردم فخر فروختن به چند بی نوای ساده. کار خیر کردیم که بگویند دست خیر داشت اما هیچ کدام ارزنی نمی ارزد. حالا هم باید حساب کنیم چقدر از خون رضا سهم من است تا با کاسه ای دستم بدهند که سر بکشم.

بیست سال در کما بودن شرف ندارد به این زندگی ؟ خوش بحالت رضای عزیز.

صد و هشتاد تا پاسپورت را تایید می کنم تا پول ویزا برایشان واریز شود در حالی که هیچ قدرتی برای رفتن خودم ندارم.

شکر که وسیله ی سفر خیلی ها هستم اما خب آدم یک جایی بغضش می ترکد دیگر !

دست از طلب ندارم تا کام من برآید

یا تن رسد به جانان یا جان به تن در آید

روزی در خیابان یا یک سازمان، رفیق قدیمی ام را خواهم دید. چشم در چشم می شویم. من او را زودتر می شناسم. تا او مرا به خاطر بیاورد چند ثانیه ای فرصت دارم تا آماده شوم و عکس العمل ش را به خاطر بسپارم. تعجب، بهت، ترس ؟ هیچکدام. روی بر می گرداند. فکر می کند. می داند زل زده ام به او. می فهمد اگر بر نگردد به سمتش می روم.

سلام سردی می کنیم؛ آنقدر سرد که حتی کلمات به ظاهر گرممان هم یخ این دیدار را نمی شکند. احوال پرسی های رسمی، چه خبر و چه کار می کنی و .

من به روز از احوالش با خبر هستم. یواشکی و دورادور. اما او مدتهاست تلاش می کند من را از خاطر ببرد. عمرا اگر موفق شده باشد. خبر دارم ازدواج کرده. دو ماهی هم می شود که دو ماه آموزشی سربازی اش تمام شده است. سربازی که تمامش برایش دو ماه طول کشیده، به واسطه ی رانت هایی که پدر بی شرفش برایش خریده است. باید بدانی تا خیال نکنی معنای بی شرف را نمی دانم. باید بفهمی تا بسوزی.

آمار می دهم. می دانم نامزد داری. می دانم چه می کنی. می دانم ، همه را می دانم. می دانی چرا؟ از کودکی سرنوشتمان به یکدیگر گره خورده. من و تو با هم بزرگ شدیم و به هم رفتیم. خوبی و بدی های جدیدی یاد گرفتیم. دو سر این زاویه امروز هنوز این قدر از هم دور نشده که وقتی چشم در چشمت شدم، بتوانم خودم را به ندیدن بزنم.

من خوب می دانم چه خواهد شد. روزی تو در برابر من هستی. مثل دوران نوجوانی مان هیچ مسخره بازی در میان نیست. تو سراسر خشم می شوی و من سراسر حسرت. به خدای احد و واحد قسم می خورم اگر دنیا به همین چرخ بچرخد، برای چکاندن ماشه، پایین آوردن تونفا، خرد کردن دندانهایت، یک کتی بستن دستهایت، صدور حکم شدیدترین مجازات برایت، بستن همه مسیرهایت و . لحظه ای دستم نلرزد.

اگر تقدیر مرا بر سر جنازه ی تو آورد، بر جعفرکذاب فسادطلبی که تو را به این روز انداخت لعنتی از عمق وجود و آتش جگرم حواله می دهم.

شاید ساعت ها بالای سرت برای همه ی جوان های تاریخ که مانند تو حرام خوردند و حرامی شدند اشک بریزم. این تنها کاریست که وقتی کار از کار گذشت از دستم بر میاید. اما الان که هنوز دنیا بر آن چرخ سیاهش نچرخیده از صمیم قلب برایت عاقبت بخیری آرزو می کنم. شاید نه به اندازه ی آه و دعای مادری برای فرزندش؛ اما مطمئنا بیشتر از دعای برادری برای برادرش.

پ.ن : با اشک ننوشتم و نخواستم بگریم.

شاید یکسری چیزها اصلا سختی نیستند! ما سختشان کردیم. سختی اش از جنس این است که مدام نگران باشیم نکند چوب زیر آب برود! یا اگر این توپ را پرت کنم پایین نیفتد! یا نکند فردا خورشید در نیاید ! یا هزار و یک فکر احمقانه ی دیگر

یک کلام از خودمان بپرسیم، "نکند خدا حواسش نباشد" عامل خیلی از فشارهای روزگار ما نیست ؟

حواسش از همه جمع  تر است او

که یکی هست و هیچ نیست جز او

حدود هفتاد درصد مراجعین به وبلاگ این حقیر، از طریق گوگل کردن عبارت "پول رنگ ریش " یا "هزینه رنگ ریش " و موارد مشابه وارد اینجا می شوند.

جالب است، اکثر مخاطبین من کسانی هستند که برایشان جالب است بدانند یک چقدر برای رنگ ریش خود هزینه می کند ؟ برای این مخاطبی در تور من افتاده به نظر شما چکار باید بکنم ؟

از طرف دیگر پاسخ نهادهای امنیتی و دولتی را چه بگویم که به اعتبار رنگ ریش رئیسشان برای خودم اعتبار خریده ام ؟!

جالب تر آن است که هزاران هزار انسانی که هر روز به بهانه سر درآوردن از چند و چون رنگ ریش [یک] صفحه ی وبلاگ را باز می کنند در انتها جوابی برای پرسش خود پیدا نمی کنند.

فی الواقع چه کسی می تواند در این باره ابهام این همه مخاطب تشنه ی حقیقت را رفع و آنها سیراب کند ؟!

پ.ن : به چه روزی افتادیما

به بهانه ی هجمه به حلقه ی جهادگران داوطلب کمک به سیل زدگان شمال کشور

من دغدغه دارم. یک جایی داخل قفسه ی سینه ام کمی آن طرف تر از استخوان جناقم چیزی است که گاهی اوقات درد می گیرد، می سوزد و محکم فشار می دهد. ول کن هم نیست. یک چیز دیگر هم توی کله ام سوت می کشد و این در و آن در می خورد. انگاری دنبال راه فرار است. خلاصه که خیلی اذیت هستم. آرام و قرار ندارم. چاره ی این درد من بلند شدن، دویدن و کار کردن است. من نمی توانم یک گوشه بنشینم و نگاه کنم. اگر بنشینم، سوت می کشد و درد می گیرد. باید سریع بلند شوم.

من همه جا اول از همه هستم. زودتر از همه. مجبورم چون اگر نباشم درد می گیرد و سوت می کشد.  بگویند چه کسی حاضر است برود فلان جا فلان کار را انجام بدهد، فعل رفتن در هر زمان و ضمیری که صرف بشود بلند شده ام و رفته ام. همین که دست بلند می کنم و می گویم من! همان لحظه دردم آرام می گیرد.

ظلم بود و مردم اذیت بودند. گفتند یکی باید بلند شود، بلند شدم. جنگ شد و مردم در خطر بودند، گفتند یکی باید برود جلوی . رفتم و جلویش سد شدم. کار به جایی رسیده که دیگر می دانم چه کسی قرار است بگوید کدامین نفر به کجا برود. من قبل از اینکه بگوید همانجا هستم. اینطور کار دیگر به درد هم نمی کشد. سوت نکشیده سوتش می خوابد.

اگر جایی کف خیابان ریختند و درخت و آدم آتش کشیدند من بودم که قبل از اینکه بیایند سطل آبم آماده دستم بوده. اگر روزی ته دنیا گله گرگ جمع کردند و هاری به وجودشان زدند و در شهر و روستا رها کردند، من بودم که قلاده در دست در پی شان دویدم و دانه دانه شان را بستم به درخت. روزی هم که همه باید می آمدند و چند قدمی راه می رفتند تا دشمن این مردم و مملکت سرش به سنگ بخورد، از صبح خروس خوان آزادی تا امام حسین را می رفتم و می آمدم تا خود صلات ظهر.

اگر فقیر و مسکین بوده، من رفته ام تا لقمه نانی دهانشان بگذارم که مگر شب سر گرسنه زمین نگذارند. اگر زله ای آمده، چادر پخش می کردم و کانکس روی سکو جا می انداختم و خشت روی خشت می چیدم. پلاسکو ریخت، من بودم که مردم را بیرون کردم و ساختمان روی سرم خراب شد. به زور در آمدم و بقیه را هم در آوردم. اگر سیلی آمده بیل و چکمه ام آماده بوده و صبح و شبم، اساس ملت را از لای گل و لای بیرون کشیدیم و لجن جمع کردم و راه باز کرده ام.

خیلی وقت است که دیگر بلند شدن و دویدن و جان کندن و عرق ریختن و سینه خیز و پا شتری و گربه ای و غلت و کشیدن و خاموش کردن و انداختن و کندن و پرکردن و بردن و آوردن دردم را آرام نمی کند. من اینطور یاد گرفته ام و اینطور زندگی می کنم. جور دیگر بلد نیستم. اما نفس کشیدن من جماعتی را درد می دهد. انگاری دویدن من آنها را می سوزاند و درد می اندازد. هر قدم من لگدی است بر پک و پهلویشان چرا که با هر کدامش یک فحش و لیچار و متلک بارم می کنند. چون می بینند اینها در رفتن من تاثیر نکرده، زخم می زنند. سنگ پرتاب می کنند. توییت می کنند. آتش می کشند. عربده می زنند. چند باری هم دست انداخته اند دور گلویم تا خفه ام کنند. زورشان کم است. من در مسیرم دویده ام و آنها از نفس افتاده اند. نتوانستند پا به پایم بیایند.

سالهای سال گذشته. من که همچنان هستم. تا آخرش هستم. از سوزش کوچکی در قفسه سینه ام شروع شد و الان بر تمام جانم آتش افتاده و می سوزاندم. در میان آب وجودم آتش است و سوختن به دور این شمع برایم درمان است.

برای جوانی در سن و سال من که بمب انگیزه برای انجام کارهای بزرگ است، بستن این همه زنجیر به دست و پا چه معنایی می دهد ؟ عمرت را می درند، نشاط و انگیزه ات را می کشند، بدنت را از تو می گیرند.

دلت می میرد. بی پول می شوی. گرسنه ای. بدی هایت نمایانند. به عالم و آدم بدهکاری. غمگین و دل شکسته ای. از وطنت دوری و دیدار حاصل نمی شود. اسیر شده ای. آفت و فساد در امورت افتاده. بیمار هستی. بی نیازی می طلبی تا بی نیاز شوی. حال خوب می خواهی که رو به راه گردی. به دنبال خلاصی از قرض و بدهی هستی و از فقر فرار می کنی. در پی توانمندی هستی که دردت را دوا کند.

اللهم ادخل علی اهل القبور السرور .

دیگه داشت ده شب می شد. مامان تاکید کرده بود نان نداریم و سر راهت بخر بیار. خدا خدا می کردم نانوایی ها باز باشند. چند نانوایی را سر زدم و تعطیل بودند تا آخر یکی را پیدا کردم که چند نفری داخل صفش بودند. نفر آخر ایستادم و از شاطر پرسیدم : اوستا به ما میرسه ؟ همینطور که مشغول جا به جا کردن سنگک های جلوی تنور بود بدون اینکه نگاهم کنه گفت: بعید می دونم، میخوای وایسا شاید رسید!

همینقدر رک شک و تردید خود را به نفر آخر صف که من بودم منتقل کرد. دیگه در صف ایستاده بودم و بعید بود جای دیگری هم باز باشد. پس بهتر بود صبر کنم و شانسم را امتحان کنم. جلوی صف پیرمردی ایستاده بود. شاطر ازش پرسید چند تا میخواهد؟ جواب داد سه تا. وقتی سه تا نان جلویش پرتاب کرد به نفر پشت سری اش گفت شما بردارید. من بعدی ها را بر می دارم. با سه تا نان بعدی هم همین کار را کرد. شاطر انگاری دیگر اصل حواسش به پیرمرد بود که چرا نان هایش را برگشت داده و نگرفته است.

سه نانی که معلوم بود برشته تر است را به عمد سمت پیرمرد انداخت و گفت: بیا حاجی، برشته ی برشته شد. واسه قندت خوبه. اما پیرمرد بدون توجه به نان ها دستش را پشت کمر جوانک پشت سری اش گذاشت و گفتم : شما بردارید. جوانک که مثل من شاهد دست رد زدن پیرمرد به شش نان قبلی بود از پذیرفتن نان ها امتناع کرد. چند جمله ای بین شان رد و بدل شد و دست آخر پیرمرد گفت : من که این نان ها را بر نمی دارم، باز خودت می دانی. جوان که انگار ناچار به پذیرفتن نان بود، تشکری کرد و نان ها را زیر بغل زد و خارج شد.

شاطر دوم که نان را داخل تنور می چید پیش بندش را باز کرد و دست از کار کشید. خمیر تمام شد. من مانده بودم و پیرمرد و شاطر. و تنوری که سوسوی نورش گرمای آن را از چند متر دورتر هم منتقل می کرد. شاطر دو تا نان در آورد و چسباند به تخته میخی کنارش. شیر تنور را بست و زردی تنور به تاریکی تبدیل شد. دست انداخت و سه تا نان را پرت کرد وسط توری آهنی. دقیق بین من و پیرمرد. رفت سمت کشوی پول ها. همینطور که داشت اسکناس های دخلش را مرتب می کرد گفت: گفتم شاید بهت نرسه. عمو ! اگه میخوای بردار سه تاتو اگرم نمیخوای بده این جوون بره پی زندگیش.

منتظر بودم عمو سرش را برگرداند سمتم و بپرسد: پسرم چند تا می خواهی؟ من هم جواب بدم سه تا ولی دو تا هم کافی است. یکی او بردارد و دوتایش را بدهد به من. یا نصف کنیم و هر کدام یکی و نصفی به خانه ببریم. پیرمرد دست در جیب کتش کرد و سه تومان درآورد و به شاطر داد. سه تا نان را برداشت و خداقوتی گفت و بدون اینکه من را ببیند از نانوایی خارج شد.

من که بهت زده از ماجرا حس سر کلاه رفتن داشتم به شاطر گفتم: واقعا تموم شد؟ شاطر پغی زد و گفت : می بینی که داریم می بندیم. نذاشتم فکر کند احمقم، زود طوری که انگار شاطر جوابم را می داند پرسیدم: چرا نوبتش رو داد به اون سه تا جلویی من ؟ حالش خوب بود ؟ دوست داشت صف وایسته ؟ شاطر که قابلمه غذاشو با انبردست از گوشه تنور بر میداشت نمی دانمی حواله ام داد و خواست تا کرکره مغازه اش را تا نصفه پایین بکشم و شرم را از سرش کم کنم.دست از پا دراز تر خارج شدم. کرکره را تا ته پایین کشیدم و سمت مغازه ی سر کوچه رفتم. نان بسته ای داشت. یک بسته. همان را برداشتم و حساب کردم. چند قدمی که به درب خانه مانده بود مرور می کردم که چه دلیلی بیاورم برای دیر رسیدنم، نان تازه نخریدنم و ضایع شدنم توسط پیرمرد و شاطر !

دیگر پایم را داخل آن نانوایی نگذاشتم. چند ماه بعد هم اعلامیه ی پیرمرد را روی دیوار کوچه دیدم. جا خوردم و دلم برایش سوخت. منتظر بودم از داخل اعلامیه لب باز کند و بگوید پسرم این سه تا نان برای تو! رسما عقده ی آن شب گره خورده بود در قلبم. معلوم نبود این چند ماه باقی مانده عمرش، چند جوان مثل من را سر کار گذاشته بود و آنها را با یک بسته لواش یخ و بیات به خانه فرستاده بود. حتما تفریح هر شبش بوده. یک عدد انتخاب می کرده و اگر نان های آخر تنور همان مقدار در می آمده شرط را می برده. آهان ! پس دستش با شاطر در یک کاسه بود. تفریح کثیف پیرمرد و شاطر. خرفت پیر، ببین چطور همه را بازی داده. در عکس اعلامیه اش انگاری داشت به همه محله می خندید. آنکه اعلامیه ها را چسبانده بود کارش را خوب بلد بود. تا برف و یخبندان زمستان و جوانه زدن درخت ها همچنان با پیرمرد روی دیوار کوچه با آن خنده ی تمسخر آمیزش هر روز چشم در چشمم می شدیم.

من ازدواج کردم و از محله رفتم. چند سال بعد پارچه سیاهی روی همان نانوایی دیدم. شاطر هم مرده بود انگار. رفته بود پیش پیرمرد. شاید داشتند به جوان هایی که دست انداخته بودند با هم می خندیدند. شاطر در عکس اعلامیه اش هم به مشتریانش نگاه نمی کرد. شاید حواسش به دخلش بوده که عکاس عکسش را انداخته. خدا هر جفتشان را رحمت کند. من دیگر نان خانه ام را نزدیک محل کارم می خرم. هیچ وقت هم بعد ساعت 9 شب نان نخریدم. جایم  را در مترو به هیچ پیرمردی ندادم و چند باری با چند آدم که در صف نان، نان برنداشتند دعوایم شد و یک بار هم کار بیخ پیدا کرد. خدا هر جفتشان را بیامرزد.

قرار بود تو خدمت کار تخصصی بکنم.

الان مدتی است که به شغل شریف ظرفشویی لایق شدم.

هر دفعه که دستکش دستم می کنم و یک خروار ظرف جلوی رویم را اسکاچی می کنم به این فکر می افتم که چه ظرفها در عمرم که نشستم و از زیرش شانه خالی کردم.

آخر به دستی ملخک .

+

دستم رو بگیری، ببری زیر چهارپایه ی دوربین، ده متری منبر مسجد ارک بشونی به قول خودت از ویوو لذت ببریم، دوتایی هم بخندیم و هم گریه کنیم و دم یا حسین (ع) بگیریم.

این لطف به واسطه ی کدامین کار خوب به من شده ؟ چه کسی عنایت کرده تا چنین فیضی نصیب من شود ؟

تو نمی دانی ولی من خاطره ای از جهادی دارم که از خدا خواستم همنشین تو در بهشت شوم و بقیه تعجب کردند از این درخواست عجیب ! اگر این اجابت همان دعا نیست پس چیست ؟ اگر مجلس روضه ی امام حسین (ع) بهشت نیست، پس بهشت کدام است ؟

خاک پای غلام غلام غلام حسینم

- چرا از این نانوایی سنگکی خرید می کنید ؟

- چون نان هایش بهتر از آن یکی هستند.

- چرا بهتر هستند ؟

- چون طعم بهتری دارند.

- چرا طعم بهتری دارند ؟

- چون نانوا کنجد روی نان را با دقت می ریزد در حالی که جای دیگر کنجد را یک گوشه نان می ریزد و همه جا به صورت یکنواخت کنجدی نمی شود.

- بسیار عالی ! این همون ارزشی هست که می شه باهاش محصولی تولید کرد و رضایت فروخت !

هزاران هزار سرباز

هر روز سپیده دم

با دستکش و بی دستکش

مایع ظرفشویی می ریزند

اسکاچ می مالند

کف درست می کنند

آب می ریزند

و انتظار می کشند

تا ظرف بعدی کثیف شود

تا دوباره دستکش به دست کنند

تا بشورند

تا وقت بگذرد

.

.

.

آیا بهتر نیست برای تبلیغات مایع ظرفشویی دورتو و اکتیو از یک سرباز استفاده کنیم ؟

شاعری به نام نجاشی، برای امیرالمؤمنین و علیه دشمنان آن حضرت، شعر گفته است. روز ماه رمضان، از کوچه‌ای عبور میکرد؛ آدم بدی به وی گفت بیا امروز را در کنار ما باش. گفت میخواهم به مسجد بروم و مثلاً قرآن و نماز بخوانم. گفت روز ماه رمضان، کی به کی است؛ بیا با هم باشیم! به زور این شاعر را کشاند! او هم بالاخره شاعر بود دیگر! به خانه‌ی آن فرد رفت و در کنار بساط روزه‌خواری و شُرب خَمر نشست. او نمیخواست؛ اما مبتلا شد.

بعد هم همه فهمیدند که اینها شُرب خَمر کرده‌اند. امیرالمؤمنین گفت: باید حدّ خدا را بخورند؛ هشتاد تازیانه برای شُرب خَمر، ده یا بیست تازیانه هم اضافه برای این‌که روز ماه رمضان این کار را کردند! نجاشی گفت: من شاعر و مدّاح حکومت شما هستم. با دشمنان شما این طور با ابزار زبان مبارزه کرده‌ام. میخواهی مرا شلّاق بزنی!؟ در بیان امروز ما، آن حضرت شبیه این بیان را فرمودند که آن به جای خود محفوظ، خیلی هم عزیزی، خیلی هم خوبی، ارزش هم داری؛ اما من حدّ خدا را تعطیل نمیکنم! هر چه قوم و خویشهایش آمدند و اصرار کردند که اگر شما او را شلّاق بزنید، آبروی ما خواهد رفت و ما دیگر سربلند نمیشویم، حضرت فرمود نمیشود و من نمیتوانم حدّ خدا را جاری نکنم! آن مرد را خواباندند و تازیانه زدند، او هم شبانه فرار کرد و رفت.

گفت: حالا که در حکومت شما، با شاعر و هنرمند و روشنفکری مثل من، بلد نیستند که چگونه باید رفتار کنند، من هم میروم آن جایی که مرا بشناسندم و قدرم را بدانند! او پیش معاویه رفت و گفت معاویه قدر ما را میداند! بروید به جهنّم! وقتی کسی این قدر کور است که نمیتواند از لابه‌لای احساسات شخصی خود، درخشندگی علی را ببیند، جزایش همین است که پیش معاویه برود. عقوبت او همین است که متعلّق به معاویه شود؛ بروید. امیرالمؤمنین میدانست که این فرد از دست خواهد رفت. یک شاعر هم مهم بود. آن روز از امروز هم مهمتر بود. البته امروز هم هنرمندان حائز اهمیتند؛ اما آن روز مهمتر بود. آن روز تلویزیون و رادیو که نبود، تشکیلات ارتباط جمعی که نبود؛ همین شعرا بودند که میگفتند و افکار را در همه جا منتشر میکردند.

+